Graffiti is geen vandalisme. Makers van graffiti zijn geen criminelen. Het achterlaten van een tag is iets anders dan het markeringsplasje van een hond.
Graffiti is trouwens ook geen kunst, vind ik. Zelden word ik geraakt door wat ik aantref op viaducten, parkeergarages, muren, bankjes.
Nee. Volgens mij bedrijven graffitimakers een onhandige manier van architectuurkritiek. Ze voelen zich niet thuis bij de grijsheid van hun omgeving, vol onpersoonlijke kantoorgebouwen en saaie pleinen waar het altijd waait. Een omgeving die niet resoneert. Dat smeekt om een reactie.
Een Nederlandse Brit vertelde me dat Nederlanders 'graffiti' steevast verkeerd uitspreken. Ze leggen de klemtoon op de eerste lettergreep. Het klinkt dan als gravity, de engelse term voor zwaartekracht.
De oude Grieken kenden het begrip zwaartekracht niet. Aristoteles beweerde dat appels naar beneden vallen vanwege hun aardse natuur. Die laat hen terugverlangen naar hun oorsprong, de aarde.
Je willen verbinden met een plek, dát zie ik in graffiti terug. In graf-fí-ti, wel te verstaan.
