De film is onweerstaanbaar. Wat een vaart, wat een prachtige kindersnoetjes, wat een ellende en ook nog zulke sléchte mensen: prostitutie, Indiase maffia, straatkleuters die blind gemaakt worden omdat ze dan meer geld bij elkaar bedelen.
Slum dog millionaire is pure kitsch maar wel meeslepende kitsch, die ook nog eindigt met een mallotig Bollywooddansje. Waarna je opgelucht, en zelfs vrolijk de bioscoop verlaat.
Waarom kitsch? Die vraag kan ik alleen beantwoorden door te verwijzen naar The White Tiger, geschreven door Aravind Adiga die er vorig jaar de Booker Prize mee won.
Een hele brutale, cynische én komische roman over mensen die uit de Duisternis van India (lees: het platteland), kruipen naar het Licht, in steden als Bangalore en Mumbai. Maar ook daar gaat iedereen die eerlijk probeert te zijn ten onder aan corrupte landgenoten. In de grootste democratie ter wereld heerst willekeur en slaverij, in welke maatschappelijke laag je je ook bevindt.
Juist door de cynische toon raak je als lezer betrokken bij Indiase misstanden. De roman laat onverbloemd zien hoe, ondanks alle veranderingen in het huidige India, veel sociale verhoudingen nog steeds vre-se-lijk zijn.
Lees die roman! Dan pas snap je waarom Slumdog Millionaire niet meer is dan een feel good movie, waarin de liefde al het kwade overwint. Waarin de sloppen van India niet meer zijn dan een kleurrijk decor.
