Een stukje van Bas Heijne, op 4 september 2010 in NRC Handelsblad, over televisiejournalisten die 'de diepte' willen ingaan. En dat betekent dan: nóg persoonlijker, nóg subjectiever, nog minder analyse en context.
'Het duurde even voordat ik Ghislaine begreep, even dacht ik dat ze gewoon uit haar nek kletste, maar met de diepte in bedoelt ze dat je van iets abstracts – de wereldeconomie bijvoorbeeld – iets persoonlijks maakt. Het algemene wordt ondergeschikt gemaakt aan het particuliere, het streven naar objectiviteit vervangen door het onbeschaamd subjectieve. Streven naar neutraliteit is uit den boze: „Ik verwacht van mijn verslaggevers dat ze hun persoonlijke verwondering en zelfs boosheid duidelijk overbrengen aan de kijkers.”
Wat een treurigheid. Maar hoe verhoudt al die aandacht voor het persoonlijke met mijn bewondering voor de persoonlijk geschreven essays van Montaigne? Daar wil ik nog eens uitgebreider over schrijven.
Al bladerend in een oude klapper vond ik een essaytje terug, ook gepubliceerd in Verwijl.
Onderwerp is de zin: 'Ik ben niet belangrijk' van, nota bene, Balkenende. Montaigne vond zichzelf wel belangrijk. Hij volgt zijn eigen 'ik' in al zijn onvoorspelbaarheid en verbazingwekkende fladderigheid. Hij maakt het particuliere tot iets persoonlijks, wat op zijn minst intersubjectief is. Montaigne onderzoekt de verhouding tussen zichzelf en de wereld. En dat is ook weer iets anders dan jezelf in de etalage zetten en je robuuste ego aanprijzen aan wie het maar horen wil.
Heel diep.
