Haar foto's van haar kinderen kende ik al: ze zijn nog steeds prachtig, vooral ook omdat ze zoveel liefde uitstralen. Maar de beelden van landschappen troffen mij echt door hun mysterieuze, geladen sfeer. Het zijn schuldige landschappen die, alweer, met enorme liefde in beeld zijn gebracht. En met 19e eeuwse afdrukprocessen, zo heb ik begrepen.
Ronduit complex zijn de beelden van dode mensen in een bosachtige omgeving. Forensisch onderzoekers bekijken hier hun verrottingsproces. Sally Mann's blik is daarentegen alles behalve klinisch. De foto's verraden een nieuwsgierige, onbevangen blik. Deze beelden hebben mijn ideeën over dood ingrijpend veranderd. Hoe, dat moet ik nog formuleren...
De foto hierboven is overigens van een springlevend persoon. Het is een van haar kinderen. Ook dit beeld hoort bij de serie over dood - en dat lijkt me heel vanzelfsprekend. Leven en dood gaan overtuigend in elkaar over in Mann's werk.
