'We hebben een vreemd verdrietig ding gemaakt', zei webontwerper Egbert Bleyenburg tijdens de dertiende Pecha Kucha, gehouden in een tot tweemaal toe afgebrande en inmiddels verlaten en vervallen fabriekshal.
De wind waaide er door de kapotte plafonds en het rook er naar rook. Van de eerdere branden en ook van de vuurtjes in de olievaten die her en der verspreid stonden. De laagstaande zon bescheen de eerste deelnemers aan de Pecha Kucha nog net.
De lateren stonden in de schemering. Daardoor kwamen de plaatjes van hun presentatie beter uit. (Een Pecha Kucha bestaat uit een praatje bij een presentatie van twintig plaatjes die in maximaal zes minuten en veertig seconden worden vertoond).
Het vreemde, verdrietige ding, dus. Een website die de papieren erelijst vervangt, waarop alle gevallenen van de Tweede Wereldoorlog staan, en die nog steeds wordt aangevuld. De papieren versie ligt bij de ingang van de Tweede Kamer in het Binnenhof. Elke dag slaat een medewerker een bladzijde om, zodat nieuwe namen van gestorvenen zichtbaar zijn. Maar de erelijst is oud en aan het vergaan, waardoor aanvullingen niet meer mogelijk zijn.
De website is sober, in grijstinten. Je ziet langzaam talloze namen over het scherm rollen. Eén klik vertoont de details van de overledene. Waar geboren, waar gestorven, waarom in deze lijst opgenomen.
Mooi detail: elke bezoeker mag een virtueel bloemetje achterlaten bij een overledene. Dat gebeurt heel vaak.
