vrijdag 5 november 2010
Even weg.
woensdag 15 september 2010
Mijn mening is mijn stijl
Vandaag gezien in de V&D: een levensgroot bord, bij de afdeling boeken, met daarin de welbekende kop van Jan Mulder. Ernaast een citaat:
''Mijn mening is mijn stijl, niet de inhoud''
Dat is precies mijn bezwaar tegen het gemompeld van JM. Hij práát zo onduidelijk. Zegt hij hier: 'Mijn mening is niet de inhoud'? Of is het eerste deel van de zin belangrijker: mijn mening is een vorm van stijl hebben. Misschien wil hij zeggen dat zijn stijl van optreden bestaat uit het hebben van meningen, ongeacht de inhoud?
Raadselachtig, die Jan.
''Mijn mening is mijn stijl, niet de inhoud''
Dat is precies mijn bezwaar tegen het gemompeld van JM. Hij práát zo onduidelijk. Zegt hij hier: 'Mijn mening is niet de inhoud'? Of is het eerste deel van de zin belangrijker: mijn mening is een vorm van stijl hebben. Misschien wil hij zeggen dat zijn stijl van optreden bestaat uit het hebben van meningen, ongeacht de inhoud?
Raadselachtig, die Jan.
woensdag 8 september 2010
'Ik ben niet belangrijk'
Een stukje van Bas Heijne, op 4 september 2010 in NRC Handelsblad, over televisiejournalisten die 'de diepte' willen ingaan. En dat betekent dan: nóg persoonlijker, nóg subjectiever, nog minder analyse en context.
'Het duurde even voordat ik Ghislaine begreep, even dacht ik dat ze gewoon uit haar nek kletste, maar met de diepte in bedoelt ze dat je van iets abstracts – de wereldeconomie bijvoorbeeld – iets persoonlijks maakt. Het algemene wordt ondergeschikt gemaakt aan het particuliere, het streven naar objectiviteit vervangen door het onbeschaamd subjectieve. Streven naar neutraliteit is uit den boze: „Ik verwacht van mijn verslaggevers dat ze hun persoonlijke verwondering en zelfs boosheid duidelijk overbrengen aan de kijkers.”
Wat een treurigheid. Maar hoe verhoudt al die aandacht voor het persoonlijke met mijn bewondering voor de persoonlijk geschreven essays van Montaigne? Daar wil ik nog eens uitgebreider over schrijven.
Al bladerend in een oude klapper vond ik een essaytje terug, ook gepubliceerd in Verwijl.
Onderwerp is de zin: 'Ik ben niet belangrijk' van, nota bene, Balkenende. Montaigne vond zichzelf wel belangrijk. Hij volgt zijn eigen 'ik' in al zijn onvoorspelbaarheid en verbazingwekkende fladderigheid. Hij maakt het particuliere tot iets persoonlijks, wat op zijn minst intersubjectief is. Montaigne onderzoekt de verhouding tussen zichzelf en de wereld. En dat is ook weer iets anders dan jezelf in de etalage zetten en je robuuste ego aanprijzen aan wie het maar horen wil.
Heel diep.
'Het duurde even voordat ik Ghislaine begreep, even dacht ik dat ze gewoon uit haar nek kletste, maar met de diepte in bedoelt ze dat je van iets abstracts – de wereldeconomie bijvoorbeeld – iets persoonlijks maakt. Het algemene wordt ondergeschikt gemaakt aan het particuliere, het streven naar objectiviteit vervangen door het onbeschaamd subjectieve. Streven naar neutraliteit is uit den boze: „Ik verwacht van mijn verslaggevers dat ze hun persoonlijke verwondering en zelfs boosheid duidelijk overbrengen aan de kijkers.”
Wat een treurigheid. Maar hoe verhoudt al die aandacht voor het persoonlijke met mijn bewondering voor de persoonlijk geschreven essays van Montaigne? Daar wil ik nog eens uitgebreider over schrijven.
Al bladerend in een oude klapper vond ik een essaytje terug, ook gepubliceerd in Verwijl.
Onderwerp is de zin: 'Ik ben niet belangrijk' van, nota bene, Balkenende. Montaigne vond zichzelf wel belangrijk. Hij volgt zijn eigen 'ik' in al zijn onvoorspelbaarheid en verbazingwekkende fladderigheid. Hij maakt het particuliere tot iets persoonlijks, wat op zijn minst intersubjectief is. Montaigne onderzoekt de verhouding tussen zichzelf en de wereld. En dat is ook weer iets anders dan jezelf in de etalage zetten en je robuuste ego aanprijzen aan wie het maar horen wil.
Heel diep.
vrijdag 27 augustus 2010
De jurkjes van Tomoko Mukaiyama
Scharrelen met Bentheimers
Lucifers, anti-rimpelcrème, lang houdbare melk, wijn, papier, marshmallows en natuurlijk ook spekjes, en karbonades en dropjes: we leven heel intiem met varkens. Ze zijn in de meest uiteenlopende producten verwerkt. Dat heeft Christien Meindertsma prachtig laten zien in haar project PIG 05049 1:1.
Ik had me al eens eerder verdiept in varkens, bij het schrijven van een boek over agroparken voor het InnovatieNetwerk van het Ministerie van Landbouw. Daar had ik de overtuiging aan overgehouden dat het anders moet met de varkenshouderij in Nederland.
Als mensen toch vlees blijven eten - en dat doen ze, elk jaar meer, in Nederland én vooral in opkomende economieën waarin steeds meer mensen eindelijk geld genoeg hebben om vlees te gaan eten - dan moet dat op een radicaal andere, milieuvriendelijker manier. Het alternatief, vegetarisch gaat eten, is nóg beter, maar dat vertikken de meeste mensen nu eenmaal.
Tijdens het schrijven van dat boek heb ik echter geen varken in het echt gezien. Dat was wel een omissie.
Dus toen de Peergroup vroeg om 24 uur te gaan zorgen voor vier bonte Bentheimers en daar vervolgens verslag van te doen, was ik enthousiast. Dat leven met die varkens, daar zag ik wel tegenop. Eigenlijk vind ik dieren maar stom. Ik ben er zelfs een beetje bang voor. Na die 24 uur een essaytje erover schrijven, dat leek me het leukst.
Dus reed ik naar Coevorden, waar op de grens tussen Nederland en Duitsland, twee zeecontainers op elkar in een weiland staan. De P.A.I.R (= portable artist in residence) biedt ruimte aan vier varkens en één mens, en is geheel zelfvoorzienend.
Het was eenzaam en saai en fascinerend, die 24 uur zorgen voor de varkens. Ze deden me beseffen dat we nog steeds magisch denken: tussen die levendige scharrelende, snuivende, oorverdovend knorrende, ontzettend grappige beesten en alle producten die ervan worden gemaakt gaapt een groot gat: het verband gaat onze fantasie te boven.
Iets dergelijks geldt voor het contrast tussen deze romantisch huppelende wezens in een weiland op grens van Duitsland en Nederland en de realiteit van de bio-industrie. Onbegrijpelijk.
Mijn voorstellingsvermogen groeide door voor die beesten te zorgen: daar huppelen wezens die straks tot worst worden gedraaid. Ik vind het geen zielig idee, integendeel. Het maakt vlees eten begrijpelijker. Minder zondig. Vreemd genoeg.
Ik had me al eens eerder verdiept in varkens, bij het schrijven van een boek over agroparken voor het InnovatieNetwerk van het Ministerie van Landbouw. Daar had ik de overtuiging aan overgehouden dat het anders moet met de varkenshouderij in Nederland.Als mensen toch vlees blijven eten - en dat doen ze, elk jaar meer, in Nederland én vooral in opkomende economieën waarin steeds meer mensen eindelijk geld genoeg hebben om vlees te gaan eten - dan moet dat op een radicaal andere, milieuvriendelijker manier. Het alternatief, vegetarisch gaat eten, is nóg beter, maar dat vertikken de meeste mensen nu eenmaal.
Tijdens het schrijven van dat boek heb ik echter geen varken in het echt gezien. Dat was wel een omissie.
Dus toen de Peergroup vroeg om 24 uur te gaan zorgen voor vier bonte Bentheimers en daar vervolgens verslag van te doen, was ik enthousiast. Dat leven met die varkens, daar zag ik wel tegenop. Eigenlijk vind ik dieren maar stom. Ik ben er zelfs een beetje bang voor. Na die 24 uur een essaytje erover schrijven, dat leek me het leukst.
Dus reed ik naar Coevorden, waar op de grens tussen Nederland en Duitsland, twee zeecontainers op elkar in een weiland staan. De P.A.I.R (= portable artist in residence) biedt ruimte aan vier varkens en één mens, en is geheel zelfvoorzienend.
Het was eenzaam en saai en fascinerend, die 24 uur zorgen voor de varkens. Ze deden me beseffen dat we nog steeds magisch denken: tussen die levendige scharrelende, snuivende, oorverdovend knorrende, ontzettend grappige beesten en alle producten die ervan worden gemaakt gaapt een groot gat: het verband gaat onze fantasie te boven.
Iets dergelijks geldt voor het contrast tussen deze romantisch huppelende wezens in een weiland op grens van Duitsland en Nederland en de realiteit van de bio-industrie. Onbegrijpelijk.
Mijn voorstellingsvermogen groeide door voor die beesten te zorgen: daar huppelen wezens die straks tot worst worden gedraaid. Ik vind het geen zielig idee, integendeel. Het maakt vlees eten begrijpelijker. Minder zondig. Vreemd genoeg.
donderdag 1 juli 2010
donderdag 24 juni 2010
Doosje
De opdrachtgever
Een zelfstandig gevestigde personeelsadviseur die met pensioen gaat.
De opdracht
'Wil je mij interviewen over mijn werk en leven? Die tekst wil ik uitdelen aan vrienden en familie, ter gelegenheid van mijn 65-ste verjaardag.'
De uitvoering
Ik maakte een reeks van kleine artikelen over diverse thema's die in het leven van de opdrachtgever belangrijk zijn: haar loopbaan, muziek, haar gezin, journalistiek, haar ouders.
De artikelen vulde ze aan met foto's van vroeger en van nu, lijstjes van frivole favorieten in haar leven (favoriet broodbeleg: kokosbrood); een stamboom, een kaart van Nederland met alle adressen waar ze heeft gewoond en een pagina bladmuziek van haar favoriete componist.De vormgeving
Voor een professionele vormgever ontbrak het budget. Daarom heeft de opdrachtgever zelf een twintigtal doosjes gekocht en gevuld met mijn teksten en haar foto's. Ze heeft ze uitgedeeld aan haar familieleden en beste vrienden.
Abonneren op:
Posts (Atom)